A kuku.

 

Nareszcie smutki odpłynęły. Skończyło się codzienne mlemlanie siebie. Wracam do formy. Znowu zaczynam tumanić, śmieszyć, przestraszać. A więc do dzieła. Dzisiaj trzy rzeczy.

Pierwsza – egoizm.

Od jakiegoś czasu słyszę tu i ówdzie jak to fajnie być egoistą i robić sobie dobrze. Aplauz z różnych stron przyklaskuje niczym grecki chór: „- o tak bo my jesteśmy najważniejsi dla siebie przecież”. No zajebiście wręcz chciałoby się krzyknąć. Bo to prawda, bycie egoistą dla siebie jest naturalne i robienie sobie przyjemności jest bardzo pożądane.

Niestety, nie żyjemy w kokonach zamkniętych od świata zewnętrznego. Nieustannie koegzystujemy z innymi egoistami, takimi jak my, wchodzimy w relacje różnego typu, bo to jest dla nas jeszcze bardziej naturalne niż wrodzony egoizm. I tu zaczyna nagle boleć, gdy takich dwóch zajebistych egoistów, co to wiedzą czego chcą od życia, chcą nagle przykryć się wspólną kołderką. A każde z egoistów przyzwyczajone do robienia sobie dobrze, ciągnie ten skrawek derki do siebie. No i wtedy ból jest taki i wściekłość, i rozczarowanie, że przez pół roku można czytać na blogach jacy to faceci są kiepscy a babki niekumate.

Drugie – tajemnica.

„Kobieta musi mieć w sobie tajemnicę”, „Tajemniczy faceci bardzo mnie pociągają”. Takie stwierdzenia zawsze rozwalają mnie na łopatki. To tak jakbym pieprzył się z MI6, CIA czy GRU. Kompletna durnota zaczerpnięta pewnie z dętej powieści Danielle Steel. Tęsknota za tym, żeby być kimś lepszym, fajniejszym, ładniejszym. Za tą skrywaną tajemnicą nigdy nie ma nic ciekawego a najczęściej jest rozczarowanie i kompleksy. Wszyscy marzą o tajemniczych kobietach lub tajemniczych facetach. Wow aż ciary mam na plecach. Może okaże się miliarderem, podróżnikiem albo przynajmniej demonem seksu. Niestety gołodupiec z małym fiutkiem to co posiadał to jedynie zajebista tajemniczość.

Trzecie – pieprzenie.

Chodzi o pieprzenie głupot ma się rozumieć. Każdy tworzy jakiś tam wizerunek dla innych. Niestety znakomita większość zaczyna od dymu z komina zapominając zupełnie o fundamencie. Najchętniej poruszamy tematy pierdół, które nie mają wpływu na podstawę, ponieważ jest to łatwiejsze i bezpieczniejsze. Ostatnio zauważam, że to co najtrudniej przychodzi większości to, określenie się. Ja wiem, że postawienie sprawy jasno wiąże się z odpowiedzialnością za słowa. A to nie lubiany sport. A jeśli fundament już jest, to najczęściej na kółkach, jak wóz Drzymały. I to nazywam pieprzeniem kotka za pomocą młotka.

To takie pierwsze trzy cechy lansowane na blogach, które mnie wkurzają. A wiecie co w tym wszystkim jest najpiękniejsze? Że są wyjątki i tym wszystkim wyjątkom przesyłam uśmiechy:))))

c.d.n.