Chroniczny brak kolorów.

Od pewnego czasu jak powietrza potrzebuję kolorów (stąd blog zrobił się jakby barwniejszy). Intensywnych, jaskrawych, pełnych światła. Szare budynki, popielaci ludzie na tle nijakiego nieba przyprawiają mnie o depresję.
Gdy już naprawdę jest źle, gdy kawa nie pomaga, gdy częstotliwość ziewania radykalnie zwiększa się i powoli zamierają tzw. siły witalne, wtedy ostatnią deską ratunku jest palmiarnia. Ostoja ciepła, kolorów i jazgoczących nadpobudliwych papug. Godzina spędzona w palmiarni uspokaja oczy i pobudza zmysły.

 

 

Tutejsza palmiarnia jest bardzo malutka ale nadrabia bliskim towarzystwem różnorakich gatunków papug. Każda z nich jest indywidualistką i każda chce być zauważona.
Zawsze gdy jest mróz, deszcz, chlapa lub totalne zachmurzenie uciekam ze Swoją chociaż na chwilę w świat kolorów, ciepła i wiecznego karnawału papuzich popisów.

Zdjęcia Kontrolerki, ma się rozumieć ;)