Dzieci i psy jako problem społeczny.

 

                        Może niektórych szokować takie zestawienie dzieci i psów. Zauważmy jednak, że tak samo posiadanie  dzieci, jak i posiadanie  psów, łączy się z odpowiedzialnością i dojrzałością. O ile psa łatwiej wychować o tyle z dziecka mamy większą satysfakcję jeśli nam się to uda. Jedno jednak łączy nierozerwalnie te dwa gatunki, mianowicie harmider jaki wywołują wokół siebie i bałagan powodujący już niemalże problem społeczny. Ale po kolei.
 Są ludzie (ja się raczej do nich nie zaliczam), którzy uwielbiają kiedy dom żyje wesołym ujadaniem pieska, czy wrzeszczącym bieganiem dzieciaczka. Są ludzie (jeszcze raz nadmieniam, że ja się do nich nie zaliczam) któzi zialówno do piesieczka jak i do bobaska, zdlobniają słóweńka, gaworzą i tak pieszczą się słóweczkami całe dni.  Którzy na widok kupki swojego pupila mogą wznosić hymny i zachwyty jakby spotkała ich najwspanialsza rzecz w życiu. Którzy rozpieszczają , niańczą, ciumkają, jednym słowem świata poza swoim maleństwem nie widzą pozostając permanentnie bezkrytyczni na poczynania wyżej wymienionych..
No i bardzo dobrze! Niech sobie ludzie kochają, rozpieszczają, ciumkają i oprawiają w ramki pierwsze kupki. Bo każdy człowiek ma prawo do takiego życia jakiego pragnie (uwaga! zdanie kluczowe!).
   Są również ludzie (do których zaliczam się), którzy ani dziecka, ani pieska nie posiadają.  Tacy, dla których dom pozostaje oazą spokoju i poukładania. Tacy, którzy dbają o swoją autonomię i hołubią wzajemną tolerancję. Są tacy ludzie, do których ja się zaliczam, którzy właśnie dlatego nie mają pieska,
 żeby nie wchodzić w kałużę siuśków na klatce schodowej,
 żeby nie mieć podsikanego auta każdego poranka,
 żeby nie podziwiać z bliska (ani wąchać) psich kupek,
 żeby nogawek nie dawać do obwąchiwania  pieskom,
 żeby nie słuchać skoro świt wycia, bo pańcia akurat wyszła do pracy a piesek tęskni,
 żeby nie słuchać ujadania, bo pańcia wróciła z pracy i piesek się cieszy...
 Są tacy ludzie, którzy właśnie dlatego nie mają dzieci,
 żeby nie słuchać wrzasków na klatce schodowej, bo dzieci idą się bawić,
 żeby nie słuchać wrzasków pod oknem, bo dzieci się bawią,
 żeby nie słuchać wrzasków w sklepie bo mamusia przymierza ciuszek a dziecinka się nudzi,
 żeby dzieci nie wpadały na nasze zakupy, nogi, plecy, bo nudząc się biegają  po sklepie,
 żeby nie słuchać w ciągu całego dnia muzyki puszczanej na full przez dziecinkę...
 Tych "żeby" są setki i mnożą się każdego dnia, bo fantazji pieskom i dzieciom odmówić nie można.
Zazwyczaj spotykam się z dwiema reakcjami właścicieli piesków i dzieci.
1. Oj, da pan spokój to są:: przecież dzieci i się tylko bawią / pieski i czasem zaszczekają.
Argument kompletnie idiotyczny, bo przecież znam właściwości dzieci i piesków, i właśnie z powodu tych właściwości ich nie posiadam. Poza tym, jakbym hodował tygrysa i ten tygrys zjadałby każdego wieczora przechodnia, to najgłupszym tłumaczeniem byłoby, że przecież to jest tygrys i czasem musi kogoś zjeść.
2. Więcej jest ludzi z dziećmi i pieskami niż bez, więc musi się pan jakoś przyzwyczaić.
To mój ulubiony argument przytaczany przez wszystkich pseudodemokratów, na wszystkich poziomach życia społecznego ( ostatnio w sprawie krzyża," katolików jest znaczna  większość i ten krzyż dlatego tu wisi").
Niedawno wracałem ze sklepu i naprzeciw mnie szło kilku wyrostków całą szerokością chodnika. Czy tylko dlatego, że ich było więcej mam zejść z chodnika i ustąpić im miejsca? Czyż chodnik nie jest wspólnym dobrem i do korzystania z niego ma prawo każdy, nawet jeśli jest w mniejszości? Otóż moi pseudodemokraci, zapamiętajcie sobie, że demokracja ma sens tylko wtedy, gdy większość chroni prawa mniejszości.
Wrócę zatem do zdania kluczowego: bo każdy człowiek ma prawo do takiego życia jakiego pragnie, ale nie kosztem wolności innego człowieka.
Dlatego proszę wszystkich posiadaczy dzieci i piesków. Nie dzielcie się z nami kupkami swoich piesków i wrzaskami swoich dzieci.

P.s. Chciałbym nadmienić, że lubię dzieci jak i pieski.