Wyjątkowo o Walentynkach.

Walentynki są mi mentalnie zupełnie obce. Wymyślone przez reklamodawców mają za zadanie skłonić do zakupu pluszowych misiów, serduszek i innych badziewi, których nikt normalnie by nie kupił. Jednakże dzień ten, mimo wielu idiotyzmów jakie niesie ze sobą, widnieje w kalendarzu i wręcz nakazuje, by uczcić go zgodnie z kanonami walentynkowymi. I w tym szkopuł. Jak go uczcić, żeby nie wyjść na skończonego i co gorsza oziębłego gbura.

Przecież nie kupię „plusowego” misia z „serduskiem” i nie będę „dziamdział” cały dzień banałów o wielkiej „love”, bo tego ani ja, ani ona nie zniesie.

Z kolei badylek (goździk obowiązkowo) i rajstopki są zarezerwowane na dzień 8 marca.

Do kina iść też bez sensu, bo albo grają durnowatą amerykańską komedię romantyczną albo traumatyczny dramat wojenny. Poza tym zapach popcornu i mlaskających wokół zakochanych jest mało walentynkowy (przynajmniej tak mi się wydaje).

Romantyczna kolacja w restauracji też odpada, bo takie kolacje dobrze wychodzą jedynie w filmach i kuchennych rewolucjach Magdy Gessler.

W mieście organizowany jest bieg walentynkowy, to może tutaj dać się kobiecie wybiegać, co na pewno zapamięta na długo. Problem w tym, że ja tez musiałbym biec, a biorąc pod uwagę moją kondycję to samo dotarcie na start biegu byłoby już wystarczającym osiągnięciem.

Może jedynie proste i szczere powiedzenie „kocham Cię” i czułe przytulenie byłoby rozwiązaniem, tylko że ja robię to każdego dnia, więc byłoby w tym zero wyjątkowości walentynkowej.

Można by iść w tym dniu na spontaniczny poryw serca ale zawsze uważałem, że najlepszy spontan to ten dobrze zaplanowany, więc wracam do punktu wyjścia.

A może po prostu wystarczy „być ze sobą”, w końcu to najlepsze co się nam przydarzyło.

I tego życzę wszystkim walentynkowiczom.