Perły ze sterty. 7.

Gulp, gulp, gulp... ep... echhhh... dooooobre piwo. Troszkę zapracowany jestem ostatnio, więc tym bardziej doceniam uroki bycia kawalerem. Zaległem zatem bez wyrzutów sumienia na kanapie, z piwkiem w ręku i włączyłem dvd z wylosowanym wcześniej filmem. Tym razem los wskazał na brzyyyydala (jak mawiał Tofik w skeczu kabaretu Ani Mru Mru) czyli Georga Clooneya i film pod tytułem „Up in the Air”. Prosta, żeby nie powiedzieć banalna do bólu amerykańska historyjka z chamskim, wylewnym i mówiącym jak krowie na rowie dydaktyzmem. No szlag mnie trafia, gdy to co powinno dawać do myślenia widzowi jest podane na tacy i to w tak bezpośredni sposób, że nabijam sobie guza tą tacą. Twórcy filmu najpierw prowadzą widza jak po sznurku żeby na koniec przydzwonić mu w łeb pointą. To powoduje, że pomimo lekkiego humoru w jakim jest zanurzona fabuła, poprawna gra aktorów i czar Clonneya (brzyyyydal), jako całość niknie w dosłowności przekazu. I leżąc tak na kanapie, pijąc to piwo nagle się dowiaduję, że jeśli zdecydowałem się być singlem całe życie, to muszę wiedzieć, że zawsze będę jedynie dodatkiem do życia innych. I niczym więcej. I to porozumiewawcze spojrzenie w kamerę Clooneya poraziło mnie do tego stopnia, że omal nie upuściłem puszki z wrażenia. Łał, cóż za głęboka myśl wydedukowana po wielu latach doświadczeń pana reżysera zdawać by się mogło. 

Dodatkowo ta profesja głównych bohaterów, taka amerykańska do bólu. Otóż są oni wynajmowani przez firmy do zwalniania pracowników. Mają tak wywalić delikwenta z roboty żeby on był im jeszcze za to wdzięczny. No to się może udać tylko w Ameryce. Od razu pomyślałem sobie, jak taki specjalista przyjeżdża na polską wieś i oznajmia rolnikowi, że czasy raju podatkowego w formie KRUS właśnie się skończyły. Ojej to by bolało. No chyba, że wdzięk i dowcip Clonneya oszałamia nawet polskiego rolnika. Miłego weekendu:)

P.S.

A singlem to ja już nie jestem:)))))